maska, oslona twarzy

maska, osłona twarzy wyobrażająca najczęściej twarz ludzką lub głowę zwierzęcia, rzeźbiona albo modelowana w różnych materiałach, często polichromowana. M. znane są w wielu kręgach kulturowych od czasów prehistorycznych. Pierwotnie przypisywano m. właściwości magiczne oraz apo-tropaiczne, później zaczęto je stosować również w celach dekoracyjnych. W starożytności szeroko rozpowszechnione były m. kultowe, używane w czasie niektórych obrzędów rei. i rytualnych maskarad połączonych z tańcami (np. uroczystości dionizyjskie w Grecji). Znano je w Mezopotamii, Grecji, a także w Ameryce prekolumbijskiej. Równie często występowały m. sepulkralne, nakładane na twarz zmarłego (złote m. egip., egejskie, peruwiańskie, kamienne m. wykładane barwną mozaiką charakterystyczne dla kultury Teotihuacan) lub umieszczane na wieku sarkofagu (Egipt) czy na pokrywie urny grobowej (terakotowe i brązowe m. etruskie). Niekiedy m. sepulkralne miały cechy portretowe, utrwalając indywidualne rysy twarzy zmarłego. W staroż. Rzymie istniał zwyczaj wykonywania woskowych m. pośmiertnych, którymi posługiwano się w czasie uroczystości pogrzebowych. M. te, zw. imagines, zawieszano później na honorowym miejscu w atrium. Prawo do

literackich lecz tej ...

Ironia romantyczna pojmowana jako 1) estetyczna teoria procesu twórczego, stanowiąca podstawę wyrazistej odmiany romantycznej koncepcji sztuki i 2) zespół stylistycznostrukturalnych reguł, teorii tej odpowiadających lecz niezależnie od niej kształtujących się w utworach literackich — pojawiła się i rozwinęła najpełniej na gruncie filozofującej estetyki i praktyki literackiej romantyzmu niemieckiego. Terminem „ironia romantyczna" posługiwał się sporadycznie twórca tego pojęcia, F. Schlegel, oraz niekiedy przeciwnicy jego stanowiska, częściej jednak mówiono podówczas o ironii artystycznej (kinstlerische Ironie).

Kolejna stacja dian teraz ...

— pisał. Jednak i teraz powieść nie jest diań zwierciadlanym odbiciem rzeczywistości: „Wierność

wykreowali sie, z ...

Ukraina stała się, głównie dzięki pisarzom zaliczanym przez współczesnych do tzw. szkoły ukraińskiej, jednym z najbardziej mitotwórczych regionów polskiego romantyzmu. Romantycy wykreowali własny obraz „polskiej Ukrainy"; ta utracona Atlantyda wcielała najpełniej niemal wszystkie programowe postulaty, marzenia i wyobrażenia epoki. Była krajem o porywającym uroku społeczności „naturalnej", wolnej i nie poddanej naciskom konwencji, żyjącej w idealnej, „magnetycznej" harmonii z przyrodą; była regionem o odrębnej i prastarej kulturze słowiańskiej; była ojczyzną najbujniej rozwiniętej i oryginalnej poezji ludowej; była ośrodkiem antyfeudalnego oporu, podsuwającym romantycznej powieści poetyckiej tragiczne konflikty. Była ziemią mogił i kurhanów, do głębi przenikniętą pamiątkami przeszłości, zamieszkaną przez lud żyjący w historii i zarazem historię tę heroicznie współtworzący.

innej ono artykulu ...

Hasło w Encyklopedii z końca wieku ujmuje alegorię w innej perspektywie (niestety Encyklopedia ta nie została zakończona, brak w niej artykułu o symbolu). Ma ono dwu autorów:

oddania mogli ...

— jak krąg towiańczyków — dumnie deklarowali chęć oddania się Sprawie, nie mogli serio myśleć

— doktryna czynu... ...

ciego Towianizm jest — mimo wrogości wobec filozofii — swoistą syntezą perfekcjonistycznej etyki ro i romantycznej „filozofii czynu" oraz mesjanistycznej historiozofii. Jako doktryna religijnoiionej -etyczna jest systemem norm nakazujących moralne doskonalenie i wezwań do „czynu", czyli