ktory III Konrada ...

Świadectwem nawrócenia się Mickiewicza na profetyczną koncepcję daru improwizatorskiego są jego emigracyjne występy, od pierwszego, berlińskiego z czerwca 1829 aż po improwizację w Chorynii z 1831 r. Są to już improwizacje wieszcze, mające za temat przyszłość Polski i szczytną misję poety. Manifestem profetyzmu Mickiewicza jest III cz. Dziadów. Dramat Konrada to także dramat człowieka, który jako natchniony poeta jest wybrańcem, wieszczem, ale do swojej wzniosłej roli jeszcze nie dorósł i który w szczególności musi przełamać w sobie pychę, źródło swe mającą w świadomości posiadania daru wynoszącego go ponad innych śmiertelników. Tytuł drugiej sceny, Improwizacja, informuje, iż przedstawia ona Konrada w transie improwizatorskiego natchnienia (pierwotnie w rękopisie tytuł ten brzmiał Improwizacja w kozie), a nie jest informacją o tym, jak to się w literaturze krytycznej czasem czyta, w jakich okolicznościach scena ta powstała.