sie B. wierszy ...

Równocześnie jednak w pierwszych lO-leciach XIX w. mamy do czynienia w Europie z instytucją „improwizacji" jako publicznego popisu, zazwyczaj płatnego, układania na poczekaniu, bez przygotowania wierszy najczęściej na tematy zadawane przez kogoś z publiczności. Instytucja ta była szczególnie rozpowszechniona we Włoszech, gdzie narodziła się jeszcze w XIII w. i okres największej popularności przeżywała na przełomie XVIII i XIX w., wywołując mocno sprzeczne reakcje krytyczne. Cięta formuła B. Crocego z jego Conyersazioni critiche nazywa je „retoryczną i teatralną formą spontaniczności". W r. 1834 pojawił się w Lipsku podręcznik dla zawodowych improwizatorów Die Arithmetik der Sprache, oder: Der Redner durch slch selbst pióra