po latach 1827 ...

lirycznej, która wzorem epigramatu skupia w dominujących zazwyczaj tercynach istotny sens sonetu. Pisują je Słowacki, Gaszyński, Kajsiewicz, Syrokomla, Wasilewski, Sowiński i inni. Niekiedy moda ta, zwłaszcza w latach bezpośrednio po obu cyklach Mickiewicza, doprowadza do karykaturalnych przejawów grafomaństwa, jak jest to np. z Sonetami (1827) J. N. Kamińskiego. W rezultacie wytwarza się pewien model wypowiedzi liryczno-refleksyjnej lub opisowej, którego powtarzający się szablon sprowokował J. Dunina Borkowskiego do żartobliwego sparodiowania go w Sonetach peltewnych (1840), dowcipnie przetwarzających krymski cykl Mickiewicza na satyryczny obraz Lwowa.