jakosci A. 50-tych ...

Wypowiedzi postaci o charakteryzacji humorystycznej czy pełne humoru opisy „fizjologiczne" były częstymi formami przejawiania się jakości emotywno-estetycznych w obrazkach i powieści biedermeierowskiej. Najczęściej pełnią tu funkcję uplastyczniającą, będącą na usługach realistycznego postulatu dbałości o couleur loca!, w humoreskach zaś współtworzą metodę portretowania bohaterów. W 1. 40-tych i 50-tych XIX w. piśmiennictwo satyryczno-humorystyczne rozwinęło się znacznie; wielu autorów uprawiało wtedy programowo ten rodzaj twórczości, traktując go jako podstawowy dla swej działalności literackiej. Określano ich mianem humorystów. Można zaliczyć do nich A. Wilkońskiego, A. Bartelsa, W. Pląskowskiego, K. Glińskiego. Zwłaszcza twórczość satyryczno-humorystyczna Wilkońskiego (Ramoty i ramotki, Pokrzywki literackie) zasługuje na uwagę, ujawnia bowiem humorystę świadomego swego warsztatu. Lubił dowcip słowny, humorystyczne porównania (Szkice psychologiczne niektórych ludzi-zwierząt), sięgał po humor satyryczny oparty na zasadzie odstępstwa od językowej normy. Przykładów humoru „agresywnego", wręcz o pamfletowym charakterze, dostarczają Mieszaniny obyczajowe (1841—1843) H. Rzewuskiego.