atu Pierwsza grupa, poezja powstańczo-patriotyczna, prezentowana tak bogato przez Pola, Brodzińskiego, Suchodolskiego, Kowalskiego i wielu innych, wyrastała z tradycji pieśni barskich i legionowych, przetwarzając je wszakże dość znacznie w kierunku wyrazistszej śpiewności i prostoty żołnierskiej. Nie ginie wcale wraz z upadkiem powstania, odradza się za każdym razem, ilekroć poczucie obywatelskie Polaków nakazywało im brać broń do ręki. Wystarczy przypomnieć pieśni Romanowskiego, choćby takie jak Co tam marzyć o kochaniu.., lub wiersz Na rozstanie. Pobudka do bitwy przeplata się w tej grupie utworów z żalem pożegnania, schematyczny obraz walki z opisem ułańskiego stroju, entuzjazm wojenny żołnierza z niepokojem oczekiwania na