do z wzorce ...

Praktyka literacka 2. poł. XIX w. dowodzi dużego zainteresowania tragedią historyczną, nawiązującą do wzorca dydaktycznego i moralizatorskiego dramatu historycznego z początku XIX w., odnawiającą też wzorce tragedii starożytnej i klasycystycznej (F. Faleński, Althea, 1875; dramaty Asnyka i A. Urbańskiego), rzadziej szekspirowskiej (Faleński, J. Szujski) i schillerowskiej. Ze względów cenzuralnych, a także w intencji uprzystępniania wiedzy historycznej autorzy dramatów sięgają do tematów z dawnych dziejów Polski (Szujski, A. Bełcikowski, Urbański), z historii starożytnej (Faleński, Swiętochowski) lub do egzotycznych tematów orientalnych (J. Łętowski). Były to tragedie w większości literacko mało wartościowe, retoryczne, nie dźwigające istoty tragizmu. Powstały również przesycone tragizmem dramaty nawiązujące tematycznie do przebiegu i do klęski powstania styczniowego, odwołi.ijące się do wzorca Nie-Boskiej komedii i dramatu romantycznego (m. in. L. Sowiński, A. Asnyk).