pojmowanie tych zlozyly ...

Atmosfera jaka wytworzyła się na ziemiach polskich bezpośrednio po upadku powstania styczniowego, zwłaszcza w zaborze rosyjskim, nie sprzyjała rozwojowi form satyryczno-humorystycznych. Pojawiają się marginesowo w twórczości pomniejszych pisarzy; zyskują znaczenie dopiero w twórczości satyryków galicyjskich, tj. Zagórskiego, M. Biernackiego i Lama — najwybitniejszego satyryka ówczesnej doby. Wyczucie stylu, które miał autor Wielkiego świata Capowic (1869), pozwalało mu stosować opozycję języków, często obecną w jego twórczości literackiej i publicystycznej: tok narracji autorskiej bywał przerywany scenkami humorystycznymi czy przytoczeniami na prawach cytatu lub listu. Ich różnorodna stylistyka, obciążona podwójnym znaczeniem, tworzyła efekt humorystyczny i pełniła funkcję satyryczną. Dla uzyskania efektu humorystycznego Lam stosował w swych Kronikach pastisz, trawestacje, żart i dowcip słowny. Przez sposób użycia tych form i rodzaj ich nagromadzenia stworzył swoistą odmianę stylizacji. Humor był właściwością natury i talentu Lama; w wypadku Kronik można mu nadać rangę światopoglądu, na który złożyły się sposób oceny rzeczywistości, pojmowanie obowiązku publicznego i wybór artystycznych środków. Najbardziej charakterystyczne chwyty stwarzające rzeczywistość powieściową, a zarazem reprezentatywne dla humorystyczno-satyrycznej twórczości Lama to: hiperbola (przejaskrawienie, groteskowość), gra ze znaczeniem tekstu (aluzyjność) i stereotyp w funkcji aktualizacji gotowych formuł językowych (parodystyczność).