Przegląd liryki romantycznej dokonany w ramach konwencji gatunkowych nie daje — rzecz prosta — obrazu pełnego. W szeroko rozwiniętym i różnorodnym materiale przeważają utwory o nie dość wyrazistym lub wprost nieokreślonym charakterze odwołań do tradycji gatunkowej. Są to zazwyczaj monologi, narracje lub opisy, których nie da się powiązać z żadną linią rozwojową którejkolwiek z odmian liryki. Obok tej — najliczniejszej — grupy utworów szczególne zainteresowanie budzą dość częste konstrukcje wyrosłe z zespolenia w ramach jednego organizmu literackiego różnych konwencji gatunkowych. Mistrzem w tym zakresie był Słowacki. Jako przykłady przytoczyć można wiersz Na sprowadzenie prochów Napoleona (1840) lub Pogrzeb kapitana Meyznera (1845), w których żyją i współdziałają ze sobą: żałobne rozpamiętywanie elegii i uniesienie retoryczne ody.