nej. nastroju nie ...

czej Druga gałąź tej piosenkowej twórczości staje się wyrazem zwrotu do programowej ludowości nej. romantycznej, jej najbardziej reprezentacyjną realizacją; niekiedy nawiązuje do idyllicznej aticza mosfery liryków miłosnych poprzedniego okresu. Różni się od nich nie tylko większym zbliżeniem lenia do autentyku ludowego, ale także odmiennym wykorzystaniem nastroju sielankowego, który teraz jak częściej służy jako tło dysonansowe, kształtujące kontrast z tragizmem losów postaci niż jako pniu dekoracja spokoju, harmonii i pogody życia sielskiego. Tę piosenkę romantyczno-ludową skże uprawiają niemal wszyscy poeci polistopadowego okresu: Gosławski, Gaszyński, Pol, Syrokomla, iych Zmorski, Wolski, Witwicki, Ujejski, Romanowski — a przede wszystkim Lenartowicz. Rozwojowi